Hij die alles heeft, heeft alles te verliezen. Maar iemand die niets meer heeft, wat heeft die nog te verliezen? En wat is alles, wat is niets?

De Sunset Limited. Het is de naam van de trein die een eind had moeten maken aan het leven. Een leven zonder uitzicht. Een leven dat zijn sunsets allemaal al heeft verbruikt.
Alleen gooide een toevallige voorbijganger roet in het eten. Vreemd, want hij was nergens te zien en de professor had echt heel goed gekeken of het perron leeg was.

De voorbijganger had hele andere plannen, maar nu zit hij met hem opgescheept. En zal hij hem redden? Hij zal hem redden. Dat moet.

Waar geloof je zelf in?

Is het boeiendste verhaal ook het beste verhaal? Is de slechte mens ook echt slecht? Of hangt dat van de situatie af? Wat wil je uit het leven halen? Wie bepaalt wanneer het mooi is geweest?

Zelden is een moeizaam gesprek zo fascinerend geweest. Een filosoof en een nuchtere ziel. De levenloze desinteresse van de ene versus de rare sprongen in de gedachten van de ander. Een eenvoudig gesprek wordt het niet. De twee lijken vooral tegen wil en dank aan elkaar overgeleverd. De ene wil de ander niet laten gaan, de ander houdt zich vast aan het enige wat hij nog heeft: loslaten.

Het lijkt een gesprek.

Het is een strijd tussen twee uitersten. Die één van hen zal winnen. Hij die genoeg kracht weet te halen uit waar hij in gelooft. Wordt het geloof, of wordt het angst, boosheid en depressie? Wanneer heb je gewonnen? Wanneer heb je verloren?

Dit is een film die vraagt om aandacht. Liever gezegd: hij slurpt je aandacht op. En laat je achter met veel stof tot nadenken. Teveel? Ook dat is weer een vraag. Met een antwoord wat je misschien nooit zult vinden. Tenzij je je antwoord al hebt.