Namen willen we. Een lone wolf, een eenling. Liefst één met problemen. Trauma’s. Schulden. Ruzie. Onbegrepen moet hij zijn. In een vlaag van waanzin en woede nam zijn onderdrukte verleden het over. En toen heeft hij zijn wanhoopsdaad gepleegd. Namen. Want dan kunnen we wijzen. Daar woonde hij. Zo oud was zijn familie. Dat waren zijn problemen.
Zijn omgeving had het nooit verwacht.

Het was een heel gewone jongen.

Nu is hij dood. Omgekomen bij de aanslag. Probleem opgelost, dus ga maar weer veilig slapen, mensen. Dat dachten de slachtoffers van alle eerdere aanslagen ook. We zeiden het al: de dader is dood. Weer een eenzame strijder waar we niet meer bang voor hoeven te zijn.
De wereld lijkt ziek vandaag, maar daardoor is hij morgen een stukje veiliger.
Na elke aanslag draaien ook wij in diezelfde mindset rond. Spanje, Engeland, Frankrijk, Duitsland. Of het nu met automatische wapens is, of met vrachtwagens; onze reactie is altijd hetzelfde. Een ramp. Een drama. Arme slachtoffers. Maar gelukkig is de dader dood. Dus we kunnen weer rustig verder.

Droom verder. Slaap lekker. Welterusten.

Michael Faraday is docent Amerikaanse Geschiedenis. Oliver Lang is architect en woont al maanden bij hem in de straat. Ze hebben elkaar nog nooit ontmoet.
Tot de zoon van Lang zwaargewond raakt bij het spelen. Faraday vindt hem en brengt hem in paniek naar het ziekenhuis.
Er ontstaat een goede vriendschap tussen weduwnaar Faraday, die samenwoont met zijn zoon en nieuwe vriendin, en het perfecte gezinnetje van een paar huizen verderop. Gaandeweg blijkt echter, dat Faraday nogal veel aan zijn hoofd heeft.

Wat er met zijn vrouw gebeurd is, heeft hem nooit losgelaten.

Overbodig was het. Ook lijkt hij een obsessie te hebben ontwikkeld voor terrorisme en hij zoekt overal wat achter. We zien hoe Faraday steeds meer bezeten raakt van zijn eigen theorieën en zichzelf totaal verliest in het bewijzen van een complot. Michael Faraday. Een intelligente man, met een gezinnetje en een goede baan.
Namen willen we. Van een lone wolf, die boos was. Verward. En toen zijn wanhoopsdaad pleegde.
Slaap lekker.
Deze film uit 1999 heeft niets aan kracht ingeboet. Hij is zelfs actueler dan ooit, al hoort de cast inmiddels bij een andere generatie. Dat neemt niet weg dat Jeff Bridges, Tim Robbins en Joan Cusack karakters neergezet hebben die je onder de huid gaan zitten. Allen hebben een randje, een irritatiefactor, waardoor een spanningsboog ontstaat die vraagt om een verpletterende climax.
Ingehaald worden door de tijd is vaak een teken van zwakte. Maar bij Arlington Road is het van grote toegevoegde waarde.