JackyOh jongens, jongens, jongens… Kunnen we het even hebben over El Bar? Deze horror/thriller werd acht maanden terug voor het eerst vertoond op het filmfestival van Berlijn, maar sinds enige tijd kunnen we de film op Netflix bekijken. En dat is bijna twee uur plezier voor de thriller liefhebber… Toch?
Normaal gesproken staat hier een stukje over het verhaal, maar voor El Bar is dat een lastige opgave; dit is meer een ‘zoek het verhaal’ geval. We hebben een aantal verschillende types, een aantal vreemde gebeurtenissen en het is aan de kijker om daar dan maar wat van te maken.
El Bar kan om die reden het beste omschreven worden als een combinatie van drie Stephen King klassiekers. In chronologische volgorde zijn dat:
1. The Mist
We zien hoe een groep mensen opgesloten wordt in een bar, omdat er buiten ”iets gevaarlijks” is waar je meteen aan doodgaat.
2. The Stand
We zien hoe deze groep mensen ineens een ziekte moeten overleven terwijl de halve wereld uitsterft en doodgaat aan rare gezwellen en hoest en wat-al-niet-meer.
3. IT
We zien hoe deze groep mensen in een riool vastzitten en een of andere lijperd moeten overmeesteren.
Slechtste. Film. Ooit.
Goed, de rip-offs even terzijde: El Bar is een van de slechtste films die je op dit moment kunt bekijken. We hebben alle elementen om geboeid te blijven, maar dat gebeurt niet. El Bar zou als definitie moeten dienen voor bad writing. Het is alsof een jongen van veertien jaar bedacht dat hij Stephen King verhaaltjes wel leuk vond en ook wel eens zoiets wilde maken.
De personages leven niet, de scene’s zijn zwak, het is verre van geloofwaardig en – het allerbelangrijkste – het verhaal is van voor tot achter niet af.
Wie de fuck heeft deze film gefinancierd man? Er moet toch in elk geval één persoon zijn geweest die dacht: ja maar mensen, laten we hier met z’n allen nog even rustig over nadenken.
Verhaallijnen
El Bar doet zijn best om de kijker iets te laten zien. El Bar heeft de ambitie om te vertellen wat er gebeurt wanneer je een aantal verschillende mensen die elkaar niet kennen, in een angstige situatie zet. Maar het ontbreekt werkelijk van alle kanten aan nuance. We zien vlakke personages met wie we geen enkele binding voelen en de heldin is er eentje die zwak en dom is en duizend scenes in haar sexy ondergoed nodig heeft om het publiek dat nog wél kijkt, aan zich te binden.
Want herinner je de drie verhaallijnen hierboven! Die drie korte omschrijvingen bezorgen je vast – alleen al wanneer je het leest – een aantal vraagtekens.
Wat is er buiten aan de hand waardoor iedereen die een stap op straat zet, vermoord wordt? Hoe besmettelijk is die vreselijk zieke man en wat voor virus is het? Hoe kom je uit een riool als alles op straat extreem onveilig is, maar dat wel je enige uitgang is om te ontsnappen aan degene die jou wil vermoorden?
De antwoorden op al die vragen hadden de makers van El Bar in elk geval niet. Ze vonden het gewoon wel slim bedacht en vergaten voor het gemak even dat je je conflicten wel moet kunnen oplossen. De makers vergaten voor het gemak dat er mensen zijn (ik gok zo’n 99%) die heel graag willen weten wat er nou speelt en hoe deze drie verhaallijnen samenkomen. Maar de kijker krijgt niks.
Conclusie 
El Bar is met afstand de kutste film die je binnen het horror/thriller genre kunt bekijken. Geen schrikmomenten, geen raadsels, geen interessante wendingen, maar gewon slecht schrijfwerk dat tot een geheel nieuw en deprimerend niveau wordt gebracht.
Ik weet niet wat de makers van El Bar hebben gedaan om op het filmfestival in Berlijn vertoond te worden, maar ik heb zo’n flauw vermoeden dat iemand zijn broek tot aan zijn enkels heeft laten zakken, op zijn tanden heeft gebeten en daarna – toen hij eenmaal weer kon lopen – een gat in de lucht sprong omdat het hem is gelukt de grootste bagger aan de man te brengen.
Jammer. Gewoon jammer.
Mocht je jezelf nou graag martelen: El Bar is te bekijken op Netflix. Succes!