Gistermiddag (26-10) werd het embargo opgeheven op de reviews van de nieuwe Mario titel Super Mario Odyssey. Kort daarop werden de diverse scores bekend gemaakt op sites zoals Metacritic, die daarna een geringe tijd door het vele internetverkeer eruit lag. Ik moet wachten met mijn oordeel totdat ik hem vandaag zelf heb opgehaald bij de lokale speelgoedwinkel.

Super Mario Odyssey krijgt fantastische reviews. Allen ruim positief. Ze hebben het veel over dat Mario opnieuw is uitgevonden, precies zoals toen met Super Mario 64. Dat het een nieuwe stap is, na de meer lineaire 3D titels zoals Super Mario 3D World. Dat de mogelijkheden bijna eindeloos zijn wat je kunt doen met Cappy, die pet en dat het er fantastisch uitziet in 60fps. Iedere wereld is blijkbaar prachtig vormgegeven en niks is out-of-place. Een les in gamedesign noemde iemand het.

Soms las ik een review en dacht ik: “Waarom geef je het een 9.7 terwijl je er niks op aan te merken hebt?!”. Vooral de Italiaanse sites waren erg kritisch over minuscule gameplay-elementen of over een bijna niet bestaand verhaal. Dat hoeft ook niet, vind ik. Het is Super Mario! Dat verhaaltje, Peach wordt ontvoerd (verassing), is slechts een kapstok om een spel aan op te hangen waar het aan de kunde en doorzettingsvermogen van de speler ligt of hij dit alles gaat voltooien. Doorzettingsvermogen zegt u? Ja, want Peach bevrijden is slechts het spreekwoordelijk topje, want het schijnt dat er enorm veel Power Moons te vinden zijn. Voor ‘100procenters’ is dat natuurlijk een fijne bijkomstigheid.

Tevens is er nog een extraatje aan het eind, waar je helemaal los kan gaan met je “kunde”, maar ik verklap niks.


Ik kan eigenlijk maar moeilijk wachten tot mijn kinderen straks naar bed zijn en ik de Nintendo Switch aan zet om deze nu al bekroonde titel te kunnen spelen. Wellicht dat ik er nog een review over schrijf, maar moet dat? Wat voegt dat toe aan al die stralende recensies? Erg weinig. Koop dat spel nou maar en laat ons maar eens weten wat jij er van vindt.

Simon Out.